Eleven

Audrey's POV

48 godzin.

Dwa dni.

Budzę się rano i już wiem, że to nie jest najlepszy początek dnia.

Nie słyszę ciepłego „dzień dobry”.

Odwracam głowę i widzę, że prawa strona łóżka, wciąż jest wolna.

Zasypiałam, wstawałam – on ciągle był w mojej głowie. Wiem, że na własne życzenie jestem tutaj sama i to sprawia, że zaczynam coraz bardziej nienawidzić siebie.

Cholerny Justin Bieber, sprawił, że czuję się jak wrak człowieka, kiedy zwyczajnie go przy mnie nie ma. I mimo wszystko, nadal nie wiem jakimi uczuciami go darzę.

Cała ta sytuacja, coraz bardziej zaczyna przypominać mi jakąś chorą grę. Jestem pionkiem i zostałam zburzona, zwyczajnie sama wychodząc na pole.

Odlatywałam, gdy jego ciepły oddech otulał moje ciało.

Odlatywałam, gdy jego ochrypły głos, budził we mnie dreszcze.

Latałam, lecz tylko z nim.

Nazywał mnie swoim aniołem.

Gdzie są moje skrzydła?

Wciąż czuję na ustach, przyjemny smak, pełnych malinowych warg.

Czuję łzy, towarzyszące mi odkąd tylko opuściłam próg domku nad jeziorem.

Jedynym wspomnieniem, o którym chcę zapomnieć, jest pożegnanie. Zdecydowanie zrozpaczone, brązowe tęczówki chłopaka, nie są najlepszym widokiem dla osoby, która w tak krótkim czasie oszalała na ich punkcie.

Byłam podła i tak też się czułam.

To ja wywołałam wszystkie łzy.

Ja ignorowałam błagania.

Nie Caitlin, nie Ryan.

Ja.

Chciałam odpocząć od tego co wydarzyło się właśnie tam. Nie mogłam przywyknąć, do jego ramion, które każdego dnia, szczelnie mnie opatulały. To było coś nowego, nieznanego zwłaszcza, że jeszcze dziewięć dni temu, nawet nie chciałam na niego patrzeć. Myślę, że akurat to mnie zepsuło. Poddałam się urokowi szatyna, byłam uwięziona w tym uczuciu.

Jeżeli zostałabym tam z nim, prawdopodobnie w tym tygodniu wyjechalibyśmy na koniec świata, w następnym wzięlibyśmy ślub, a potem zostalibyśmy rodzicami.

Tak to wyglądało z mojej perspektywy.

~*~

-Powiesz mi w końcu, dlaczego go zostawiłaś?- podirytowany głos mojej przyjaciółki, rozległ się po pokoju. Niechętnie przeniosłam wzrok w jej kierunku, po czym usiadłam na łóżku, opierając się o jego zagłówek.

-To co się tam stało, nigdy nie powinno mieć miejsca. Gdybym wiedziała, że tak będzie, nie zgodziłabym się na ten chory układ.

-Nie rozumiem Cię.- burknęła.

-Nienawidzę kiedy mi zależy, wolę jak jest mi wszystko jedno.- wplątałam palce w włosy, delikatnie je rozczesując.

-A zależy Ci?

Mimo, że tak bardzo nie chciałam tego robić, pokiwałam głową.

-Nie powinnam nic do niego czuć, rozumiesz?

-Podobno jak ludzie są sobie pisani, to prędzej czy później na siebie trafiają.- powiedziała jakby była jakimś pieprzonym psychologiem.

Warknęłam cicho, wciąż utrzymując z nią kontakt wzrokowy.

-Bylibyście słodką parą.-dokończyła, na co tylko parsknęłam.

Owszem, przy Justin'ie czułam się inaczej niż zwykle, ale nie wiem czy aktualnie jestem gotowa na bycie z nim.

-Najlepszą parą jestem ja i moje łóżko, a teraz przepraszam lecz mój partner mnie wzywa.- odparłam, ciężko opadając na materac.

Caitlin po głośnym wypuszczeniu powietrza, grzecznie opuściła zamieszkiwany przeze mnie pokój. W tej sytuacji nie miałam ochoty na nic, co wiąże się z tym, że mądre gadanie mojej przyjaciółki, wcale by nie pomogło.

~*~

Stąpałam po chodniku, wracając z zakupów, na które siłą zmusiła mnie moja szanowna towarzyszka. Nie mogła uszanować mojej decyzji o zostaniu w miękkim, wygodnym łóżku, co byłoby najlepszą opcją w tym przypadku. Chciałam ten dzień i może jeszcze kilkanaście kolejnych, spędzić właśnie tam i nikt nie mógł mi tego zabronić.

Poczułam lekkie szarpnięcie, na co mocno już zirytowana odwróciłam się w kierunku człowieka, który śmiał zakłócić moją chwilę rozmyślań.

Przysięgam, że tak bardzo jakbym pragnęła, nie umiałam wyrzucić z głowy obrazu, wesoło uśmiechniętego Justin'a.

Stałam naprzeciwko przypadkowego chłopaka, który zakłopotany próbował wytłumaczyć mi powód, mojego zatrzymania.

-Rozwiązała Ci się sznurówka.- skinął głową w dół.

Oh...

Rzeczywiście biały sznurek, leżał spokojnie na ziemi.

-I tylko dlatego mnie zatrzymałeś?

-Nie chciałem byś się wywróciła, czy coś...- posłał mi nieśmiałe spojrzenie, przenosząc jedną z dłoni na swój kark.

-Od zawsze martwisz się tak o zwykłych przechodniów?- jedna z moich brwi uniosła się ku górze, w efekcie zdezorientowania.

I właśnie wtedy na miejscu dziwnego blondyna, pojawił się szatyn o niesamowicie czarującym spojrzeniu, ale oczywiście było to tylko wytworem mojej głupiej wyobraźni.

Cholera, oszalałam.

-To ten, ja już pójdę.- powiedział, starannie unikając odpowiedzi na moje pytanie.

Wzruszyłam ramionami, wiążąc przyczynę marnowania mojego czasu, po czym ruszyłam dalej, chcąc jak najszybciej znaleźć się w ciepłym łóżku.

Przyznam, to co się stało było co najmniej dziwne, ale teraz nie miałam ochoty na zaprzątanie sobie głowy takimi bzdurami.

~*~

Przyjemna woń perfum Bloom, rozprzestrzeniła się po pokoju, gdy ponownie wtargnęła do niego, bez jakiegokolwiek czynu, który mógł przypominać pukanie.

-Poznałaś kogoś?

-A miałam?- spytałam.

-Myślałam, że otworzysz się na ludzi.- mruknęła, bawiąc się palcami u swojej ręki.

Spojrzałam na nią badawczym wzrokiem, od razu przypominając sobie chłopaka z ulicy. Jednak zdecydowałam się o nim nie mówić, bo uważałam ten fakt za nieistotny.

-Byłam tylko na zakupach.-stwierdziłam.-Miałam gadać do warzyw, które wsadzałam do koszyka?

Dziewczyna pokręciła z dezaprobatą głową, wstając i ponownie opuszczając pomieszczenie. W tym wypadku, nie musiała się trudzić, by znów tu przychodzić.

Na pewno nie byłabym obrażona.

Wzdychając głośno, opadłam na poduszkę.

Odwracając głowę w bok, mój wzrok napotkał telefon, spokojnie leżący obok. Zbytnio nie myśląc nad swoimi czynami, wybrałam numer, który powinien pozostać nienaruszony, tym bardziej przeze mnie.

Jeden sygnał. Drugi. Trzeci. Czwarty.

-Audrey?- usłyszałam lekko ochrypły głos, wzbudzający u mnie dreszcze, nawet w tym momencie. Przełknęłam ślinę, nerwowo przegryzając swoją dolną wargę.

-Nie rezygnuj ze mnie, Justin.-szepnęłam, natychmiast naciskając czerwoną słuchawkę.

Połączenie zakończone.

Mam w sobie dużo bólu, bo właśnie ten chłopak zabrał mi siebie.

Przykro mi, że wszystko potoczyło się w ten sposób, ale wrócę.

I jeśli zapyta mnie czy zostanę...

Zostanę.

 

*Jeśli przeczytałeś-skomentuj :)*

---

Nie wiem czy mogę być zadowolona z tego rozdziału, ale to zależy od Was.

Przeogromnie dziękuję za tyle komentarzy pod ostatnim postem.

Mam nadzieję, że teraz też zdołacie do tylu dobić!

Tutaj możecie się ze mną skontaktować:

ask - kilk

tt- @HoranShesMine

Pozdrawiam! :)