Ten

Justin's POV

24 godziny.

Minęło tylko tyle cholernych godzin, a ja wciąż tkwię w pokoju i spoglądam na zegarek, odliczając czas od jej odejścia.

To było czymś, co bezczelnie mnie zabijało.

Trafiła w mój czuł punkt, zostawiając mnie samego i wyruszając bóg wie gdzie. Miałem sobie wszystko przemyśleć, lecz zamiast tego zostałem w tym domku, chcąc nacieszyć się wspomnieniami tak długo, jak to możliwe.

Bałem się, że nawet to odejdzie, tak jak zrobiła to ona. Zabrała ze sobą to co stworzyliśmy i jedynym czego teraz pragnąłem to jej ponownego wtargnięcia do mojego życia.

Ten tydzień doszczętnie zrujnował moje plany na wspaniałą przyszłość. Do niedawna śniłem o biznesie, imprezach, a nawet o dziewczynach przewijających się przez moje łóżko. Teraz to wszystko nie ma nawet najmniejszego sensu.

Audrey – brunetka, na której widok robiło mi się niedobrze, sprawiła, że moje życie wcisnęło przycisk „restart” i zacząłem żyć na nowo. Siedem cudownych dni, które rozprysły się jak zwykła bańka mydlana. Kliknąłem „stop” i mam wrażenie, że puszczę go dopiero wtedy, kiedy znów będę mógł ujrzeć mojego własnego anioła.

Nawet gdybym musiał trzymać ten przycisk, całe życie.

Wiem, że to stało się stanowczo za szybko.

Za szybko ją pocałowałem.

Za szybko się przywiązałem.

Za szybko przeszliśmy do etapu kochanków.

I właśnie to doprowadziło nas do tego, gdzie teraz jesteśmy.

Stoi naprzeciwko mnie.

Czekam, aż podejdzie.

Nagle otwieram oczy i oślepiają mnie promienie słońca, przedostające się przez lekko uchylone okno.

Nie mam pojęcia co się ze mną stało. Zupełnie jakby światło zamieniło się w ciemność.

Moje dłonie pozostają w bezruchu.

Nie mam czego dotknąć.

Głos jest odrętwiały.

Nie mam się do kogo odezwać.

Nie ma jej. Po prostu jej nie ma.

Próbuję wszystko wykrzyczeć, ale to staje się coraz trudniejsze.

Sprawia, że łzy spływają po mojej twarzy.

Jestem bezsilny.

Pragnę by zatęskniła za mną tak jak ja tęsknię za nią.

Chcę by doszła do wniosku, że beze mnie jest jej źle.

A jeżeli nie, to chcę by oddała mi klucze, bym w spokoju mógł zamknąć swoje serce z powrotem.

Zauważyłem, że lubię komplikować sobie życie, tak jakby było to moim popieprzonym hobby.

~*~

-Źle wyglądasz.-troskliwy głos mojego przyjaciela, powitał mnie, gdy po kilkunastu godzinach wreszcie pojawiłem się w salonie.-Co Ci się stało?

-Nie zrozumiesz.-wychrypiałem, siadając na kanapie, opierając głowę o jej zagłówek.

-Spróbuję.

Nastała cisza, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Była tym, co od teraz wciąż będzie mnie otaczać.

Przeniosłem na niego swój wzrok, głośno wypuszczając powietrze ze swoich suchych ust.

-Bolały Cię kiedyś wspomnienia?-spytałem.

-Oh...-mruknął, zatapiając rękę w swoich włosach.

Moment kiedy ona robiła to samo w moich, niespodziewanie we mnie uderzył.

-Strasznie się pogubiłem, jeszcze nigdy nie było tak źle.

-Kiedy ktoś odchodzi, to nie po to, żebyśmy za nim szli.-powiedział, pewnie myśląc, że doskonale mnie rozumie.

Ale do cholery tak nie było!

To nie on obdarzył jakimś mocnym uczuciem, osobę, której wcześniej wprost nienawidził. Nie miał pojęcia przez co teraz przechodzę. I może miał trochę racji w tym co mówił, ale to nie sprawiało, że chociaż w małym stopniu czułem się lepiej.

-Rozsypuję się, a minął dopiero jeden dzień. Ryan, to chore.

-Justin, to jej decyzja, ale osobiście sądzę, że też powinieneś ochłonąć po tym co się stało. Mieliście tydzień by chociaż stać się przyjaciółmi, a wy w tym czasie otworzyliście się na nowe uczucia. Nie mam Ci tego za złe, nawet się z tego cieszę, ale spójrz na to z innej strony. Dała Ci słowo, że wróci, więc nie myśl tylko o negatywnych rzeczach.

-Boję się.

-Czego?

-Uczuć.-szepnąłem, zakrywając swoją twarz, dłońmi.

Byłem mięczakiem.

-Już doskonale wiesz co to jest, prawda?-zapytał, a ja wręcz czułem jak tymi słowami, wypala we mnie dziurę. Nie chciałem okłamywać samego siebie. Prawdopodobnie nie miałem na to siły.

Pokręciłem twierdząco głową.

To prawda. Byłem niemal pewny jakimi uczuciami darzyłem Audrey, ale najzwyczajniej w świecie bałem się do nich przyznać.

Sam przed sobą.

Co robi teraz?

Zapewne wykłada swoje wszystkie rzeczy z tej ogromnej walizki, którą za sobą ciągnęła.

Czy myśli o mnie?

Chciałbym żeby myślała o mnie tak, jak ja myślę o niej.

Potrząsnąłem głową, jak idiota próbując wyrzucić z głowy te pytania.

To dziwne, że jednego dnia można być najszczęśliwszą osobą na świecie, a drugiego tak po prostu umierać z braku drugiej osoby.

~*~

Leżałem bezczynnie na łóżku, głupio wpatrując się w sufit.

Jestem w tym samym miejscu, bez tej samej osoby.

To tak cholernie boli.

Brak jej obecności, uświadomił mi tak wiele rzeczy, że zaczynałem pojmować dlaczego wyjechała.

Musiała przekonać się co czuje, gdy nie ma mnie w pobliżu.

Musiała być pewna swoich uczuć, jeżeli w ogóle jakimiś mnie darzyła.

Setki myśli.

Dziesiątki problemów.

Jedno, głupie serce.

Tak bardzo chcę się do niej przytulić.

I nawet jeśli jutro nie zobaczę jej pięknej twarzy, to nic się nie zmieni.

Nikt nie może zająć miejsca Audrey Gomez.

*Jeśli przeczytałeś-skomentuj :)*

---

Witam wszystkich!

Myślicie, że dobijemy do 20 komentarzy?

Dacie radę?

Tutaj chcę też podziękować po raz kolejny, Wiktorii, która znów zrobiła dla mnie piękny obrazek <3

Pozdrawiam! :)