Eight

Sobota

Audrey's POV

1 dzień.

Został nam jeden cholerny dzień, a potem i ja i on, będziemy musieli wrócić do szarej rzeczywistości.

Nie wyobrażam sobie niczego. Właściwie przez ten tydzień, moja nadzieja na coś głębszego, znikała.

To było tylko siedem dni.

Siedem dni, które przeminęły tak szybko.

Wszystko będzie inne.

Brak pocałunków.

Ciepłych uścisków.

Czułych słów.

Uczuć.

Brak jego.

Chce tu zostać.

Ogrzana jego ciepłem, otulona jego ramionami, ukojona słowami.

Ból w tej chwili zastępuje mi przyjaciółkę, która wplątała mnie w to wszystko i tak naprawdę nie wiem czy powinnam jej dziękować.

Justin jest wyjątkowy, ale ja go nie dopełniam.

Potrzebuje kogoś lepszego, a nie tygodniowego romansu.

Potrzebuje prawdziwej drugiej połówki, którą nie jestem.

Opętało nas uczucie lecz wiem, że to stało się za szybko. Było dla nas przygodą, która być może kiedyś zostanie odtworzona na nowo.

Ale nie nastąpi to teraz.

Z nienawiści przeszliśmy do etapu kochanków. To niedorzeczne.

Wiem, że jest osoba, która doskonale wypełni jego myśli, gdy tylko zniknę.

Mam nadzieję, że na mnie również czeka ktoś taki, bo to co stworzyliśmy było tylko przelotne. Dobrze wiedzieliśmy, że nadejdzie koniec, a ja dobrze wiedziałam, że będę musiała się pożegnać.

Z wszystkim co mi go przypomina.

Nikt nie będzie w stanie nas zrozumieć.

Było krótko.

Było słodko.

Było magicznie.

To wszystko skończy się za kilka godzin.

Przeminie i zostawi tylko ślad w naszej pamięci.

I nic mi nie pomaga, nie mogę się skupić.

Bo jedyne co przebiega przez moją głowę to:

„Jeszcze chwila, jeszcze chwila”

Tak bardzo jak na początku chciałam stąd wyjechać, tak teraz tego nie chcę.

W ciągu jednego tygodnia, przeżyłam z nim, wszystko.

Wszystko.

Dam nam czas, bo wiem, że odległość nie znaczy nic, kiedy ktoś znaczy dla mnie wiele.

Po prostu muszę odetchnąć, ochłonąć, a wyjazd był jedynym racjonalnym pomysłem.

Tłumię swoje uczucia.

Dzisiaj go przytulę, a jutro zabiorę nadzieje, że będzie dobrze.

Jestem z nim, czuję, że mam skrzydła.

Jeśli będę bez niego, spadnę.

~*~

-Nadal o tym myślisz?-spokojny głos, zadźwięczał w moich uszach.

-A Ty nie?

Nabrał powietrza, po chwili je wypuszczając.

Nie wierzę, że o tym nie myślał.

Widzę to w jego oczach.

-Chodź.-wyciągnął w moją stronę rękę, którą zdezorientowana, złapałam.

-Gdzie?

-Zobaczysz.

Wyszliśmy z domku, spotykając się z chłodnym podmuchem wiatru. Małe kamyczki szurały pod naszym ciężarem, wydając jedyny odgłos, który w tej chwili słyszałam.

Mój oddech był stanowczo przyspieszony, natomiast mój organizm wciąż dostarczał mi nowych uczuć, a to wszystko przez to, że czułam jego dotyk.

Nie powinno tak być.

Uniosłam głowę, po naszym zatrzymaniu.

Staliśmy pod wysokim drzewem, gdzie oparta była drabina prowadząca do niewielkiego, drewnianego pomieszczenia na samej górze.

Spojrzałam na chłopaka, zauważając jego lekki, zachęcający uśmiech.

Wzruszyłam ramionami z niechęcią puszczając jego rękę.

Znalazłam się w przytulnym wnętrzu, pasującym do wymagań małego dziecka. Cicho zachichotałam, zauważając koślawo wykute imię na jednej z desek.

-Przychodziłem tu zawsze jak miałem doła.-silne ramiona, szczelnie opatuliły mnie w talii. Pokiwałam ze zrozumieniem głową, dalej przyglądając się wnętrzu.

Mogę stwierdzić, że Justin był bardzo roztrzepanym dzieckiem.

-Co teraz będzie?-spytałam, wygodnie układając głowę na jego torsie, od razu po tym, jak usadowiliśmy się na podłodze.

-Nie wiem.-westchnął.-Nie wiem dlaczego mnie zostawiasz.

-Muszę wszystko poukładać, Justin. Przecież mieliśmy się nie...-przerwałam.

Zakochać.

Nie powiedziałam tego na głos.

Sama nie byłam niczego pewna.

-To twoja decyzja, a ja ją szanuję. Tylko, chcę żeby moja nadzieja na to, że wrócisz, nie zniknęła.

Podniosłam się, siadając między jego nogami.

Pogładziłam dłonią gładki policzek chłopaka, nie przestając przeszywać brązowych oczu.

-Też tego chcę.

Złapał moje biodra, przyciągając mnie bliżej siebie.

Oblizał wargi, potem delikatnie łącząc je z moimi.

Pragnę by nie przestawał.

Pragnę by robił to do końca.

Pragnę wszystkiego co z nim związane.

~*~

-Jaki Ty jesteś głupi!-krzyknęłam, ponownie zaczynając się śmiać.

-Nic nie zrobiłem!

-Spadłeś z drzewa!

-Potknąłem się!-bronił się z miną małego dziecka.

Właśnie w takich momentach wszystkie moje zmartwienia, gdzieś znikały.

-O zwisającą gałąź?-podparłam jedną rękę o biodro z rozbawieniem obserwując jak powoli się do mnie przybliża.

-Każdemu może się zdarzyć.-mruknął w moje usta, po czym z namiętnością na nie, naprał. Zawiesiłam ręce na jego szyi, przylegając do niego bardziej.

Uwielbiałam to.

-Audrey ja....-przerwał mu, dzwonek mojego telefonu.

Niezadowolony westchnął głośno, wypuszczając mnie z swoich objęć.

Sięgnęłam po urządzenie, odblokowując je i wyświetlając wiadomość.

Od Caitlin.

Gotowa na skończenie swojego „koszmaru”?

Gdyby tylko wiedziała, że ten koszmar, okazał się być bajką...

*Jeśli przeczytałeś-skomentuj :)*

---

Cześć Wam!

Mam nadzieję, że się podoba.

Proszę o wasze opinię i dziękuję za wszystkie miłe słowa!

Kontakt ze mną:

ask-<klik>

twitter-<klik> 

Pozdrawiam :)