Six

Czwartek

Jest ciemny i zimny dzień, ale ja mam go, by mnie ogrzewał.

Dotąd nie mieliśmy nic do powiedzenia.

A teraz jeśli go pocałuję, jego usta odczytają całą prawdę.

Kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy, był jak piorun do mojego grzmotu.

A teraz jakby czerwone światło zmieniło się z zielonym, dając nam pocałunek, który ściąga mnie w dół.

Lecz on podnosi mnie. Nie mogę upaść ponownie.

Zabiera mnie wysoko.

On jest po prostu właściwy.

On ma to coś.

Zamknął mnie w swoim świecie i ja nie chcę wychodzić. Strącił swoimi oczami i robi to za każdym razem, gdy na mnie patrzy.

Czuję się kochana, patrząc na jego rozświetloną twarz. Dreszcze wstrząsają mną mocno, uderzają tak, że nie wiem co powiedzieć.

Muszę kłamać sama przed sobą, jak cholernie dobrze się z nim czuję. I jedyne co ciągle krąży w moich myślach to:

„Okryj mnie”

„Przytul mnie”

„Połóż się ze mną”

„Trzymaj mnie w swoich ramionach”

Nie wiem kiedy straciłam rozum.

Może wtedy, gdy go zyskałam.

To uczucie, że mnie złapał, nie pomaga, a sprawia, że zaczynam się zastanawiać.

Nic nie jest kompletne. Kiedy teraz jestem tak całkowicie blisko niego, tak po prostu zbliżamy się do końca.

I nie ma szans, że sprawimy iż to będzie działać.

Wiem, że wraz z ostatnim dniem, on rozedrze mój świat na kawałki.

Ale ja, jak na złość jestem upita tym głupim uczuciem.

Wciąż została odrobina jego smaku na moich ustach.

Wciąż została jego ręka, opatulająca mnie w talii.

Wciąć trudno powiedzieć co się dzieje.

Nie chcę bawić się w żadne gry. To nie jest plac zabaw.

Jednak zaczęło się poczucie, że nadszedł koniec.

Wystarczą dwa słowa, dwie pary oczu, nowy początek i nowy start.

Lecz czasami trudno jest udawać, że jest dobrze.

Delikatnie złapałam za rękę chłopaka, ściągając ją z swojego ciała. Wyglądał przesłodko z zamkniętymi powiekami i uśmiechem małego dziecka.

Odsunęłam kawałek ciepłej kołdry, wysuwając nogi na powierzchnie chłodnej podłogi. Podeszłam do okna, przyglądając się samotnym kroplom wody, które bezpowrotnie opadały na ziemię.

Zupełnie jak ja.

Zagubiłam się w tym momencie, a czas płynie dalej.

Właśnie. To chyba tykające wskazówki zegara są moim problemem.

Bo gdybym mogła mieć tylko jedno życzenie, chciałabym mieć go przy swoim boku, więcej czasu niż to możliwe.

-Audrey?-cóż, przyjemnie jest słyszeć jego głos.

Powoli odwróciłam głowę, spotykając się z zdezorientowanym spojrzeniem, Justin'a.

-Mam nadzieję, że czujesz się dobrze.

Co ja do cholery wygaduje?

-Co się stało?-przybliżył się, a ja mogłam poczuć przyjemną woń jego perfum. Nawet rankiem jest perfekcyjny.

-Ja...-zacięłam się. Widząc go, widząc jak bardzo wszystko się między nami zmieniło, nie potrafiłam dopuścić do siebie wielu myśli. Chciałabym się zatrzymać.

Przejechałam dłońmi po włosach, czując narastające się we mnie uczucie. Łzy wprost cisnęły mi się do oczu.

Chłopak widząc mój stan, przygarnął mnie do siebie jednym ruchem ręki, a ja bez sprzeciwów, wtuliłam się w niego jak w pluszowego misia.

-Boję się końca, Jus- szepnęłam, mocniej zaciskając ręce, wokół jego szyi.

-Shhh, Shawty. Będzie dobrze.

-Nie, Justin. Nie będzie dobrze.-odsunęłam się.-To się skończy, rozumiesz?! Nie będzie już sielanki! Zacznie się życie! Widać jak Ci zal...-malinowe wargi przywarły do moich z zaskakującą prędkością. Mimowolnie, poddałam się.

Nie mogłam zrobić nic.

To chore.

Ciągnąc za końcówki jego włosów, przyciągnęłam go bliżej.

Jest mój.

-To co mówisz, jest głupotą. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak na mnie działasz.-nie mogłam poradzić nic, na moje uginające się nogi.

-Dlaczego to jest takie trudne?

-Po burzy zawsze wychodzi słońce, prawda?-spytał, uśmiechając się uroczo. Nawinął jeden kosmyk moich włosów na palca, łapiąc mnie za rękę.-Chodź.-poklepał swój tors, gdy ponownie ułożył się na miękkim łóżku.

~*~

-Nie smuć się.-usłyszałam cichy szept, przy moim uchu.-Jak Audrey jest smutna, to Justin też.

-Jesteś słodki.-zachichotałam, cmokając jego nos.

-Potrafię być też inny.-poruszył brwiami.-Chcesz zobaczyć?

-Dawaj.-zaśmiałam się, gdy zostałam mocno przygwożdżona do materacu. Mój wzrok przeniósł się na jego pulchne wargi, od których w tak krótkim czasie, zdążyłam się uzależnić.

-Seksowny, kochanie.-odparł tuż przy moich utęsknionych ustach, po czym od razu na nie, naparł. Przygryzł i pociągnął za moją dolną wargę, na co jęknęłam, dając mu pozwolenie na wejście.

Zgrabnie wsunął swój język, już tocząc zawziętą walkę z moim.

Wariowałam.

Korzystając z chwili jego nieuwagi, przewróciłam nas, będąc na górze. Usadowiłam nogi po bokach ciała chłopaka, nadal nie odrywając się od jego ust.

Dawały mi niezwykłą siłę.

Dodawały mi energii.

-Złamaliśmy obietnicę.-sapnęłam, łapiąc oddech.

-Nic innego nie mogliśmy zrobić.-ponownie wróciliśmy do poprzedniej czynności.

Wszystkie inne uczucia nagle wyparowały, pozostawiając jedno.

Pragnienie.

Pragnę być z nim

Pragnę czuć jego obecność.

Pragnę leżeć obok niego.

Nie potrafię tego ukrywać, nawet jeśli się staram. Czas mi ucieka. Serce bije mocniej.

Czuję jak jego dłonie powoli wsuwają się pod moją luźną koszulkę.

Drżę. Przyprawia mnie o zawrót głowy.

Chyba myślałam, że mamy więcej czasu, a teraz ewidentnie jesteśmy spóźnieni.

Bo pozostały trzy dni.

Może jeśli stawimy temu czoła, będziemy mogli jakoś to przejść.

Chcę byśmy zrobili z tego, coś więcej.

W tym właśnie tkwi szaleństwo.

Wolną ręką złapał na rąbek mojej bluzki, podwijając ją delikatnie do góry. Przycisnął mnie mocniej do swojego ciała tak, że między nas nie wsunęłaby się nawet cienka kartka papieru.

Pośpiesznie zrzucił ze mnie materiał, docierając dłońmi wyżej.

-Żyj dla mnie.-szepnął, odpinając zamek.

Już to robię.

*Jeśli przeczytałeś-skomentuj :)*

---

Resztę pozostawiam Waszej wyobraźni, bo zdecydowanie nie umiem pisać takich rzeczy.

Mam nadzieję, że się spodobało.

Oczekuję Waszych opinii!
Nie wiem co się dzieje, że na telefonach nie można odczytać :c

Pozdrawiam :)